ร่างกายซูบโทรม
ปากขมกินข้าวไม่ลง
ตั้งแต่วันที่อนงค์
สิ้นเยื่อใย
ตรอมใจหนักหนา
คนเคยรักมาก
เคยฝาก ความหวังกันมา
เปลี่ยนผัน ตามกาลเวลา
ลืมวาจา ลืมรักเคยมี
เลื่อนลอยสับสน
ดั่งคน เป็นบ้าไม่เต็ม
ในอก มันเหมือนมีเข็ม
ทิ่มแทงคา อยู่ทุกนาที
กิน ก็ไม่ได้
นอนหลับ ไม่ลงเป็นปี
ผ่ายผอม เหมือนไม้เสียบผี
ใจตอนนี้ มีเพียงความเหงา
.ถาพถ่ายทรามวัย
ห้อยอยู่ข้างฝา
เอื้อมปลดเอามันลงมา
แล้วถามว่า เหตุใดลืมเรา
ครั้งเคยรักมาก
เธอฝาก รูปไว้ให้เรา
บัดนี้ ไม่มีตัวเจ้า
กอดรูปเหงาอยู่เพียงลำพัง
.ร่างกายซูบโทรม
ปากขมกินข้าวไม่ลง
และอีกไม่นานก็คง
สิ้นใจลง
ด้วยความหมดหวัง
เป็นคนไร้ค่า
สำหรับ เธอแล้วนวลนาง
มีเขา คนใหม่เคียงข้าง
คนเดิมนั่ง ตรอมใจถูกลืม
ร่างกายซูบโทรม
ปากขมกินข้าวไม่ลง
และอีกไม่นานก็คง
สิ้นใจลง
ด้วยความหมดหวัง
เป็นคนไร้ค่า
สำหรับ เธอแล้วนวลนาง
มีเขา คนใหม่เคียงข้าง
คนเดิมนั่ง ตรอมใจถูกลืม
ปากขมกินข้าวไม่ลง
ตั้งแต่วันที่อนงค์
สิ้นเยื่อใย
ตรอมใจหนักหนา
คนเคยรักมาก
เคยฝาก ความหวังกันมา
เปลี่ยนผัน ตามกาลเวลา
ลืมวาจา ลืมรักเคยมี
เลื่อนลอยสับสน
ดั่งคน เป็นบ้าไม่เต็ม
ในอก มันเหมือนมีเข็ม
ทิ่มแทงคา อยู่ทุกนาที
กิน ก็ไม่ได้
นอนหลับ ไม่ลงเป็นปี
ผ่ายผอม เหมือนไม้เสียบผี
ใจตอนนี้ มีเพียงความเหงา
.ถาพถ่ายทรามวัย
ห้อยอยู่ข้างฝา
เอื้อมปลดเอามันลงมา
แล้วถามว่า เหตุใดลืมเรา
ครั้งเคยรักมาก
เธอฝาก รูปไว้ให้เรา
บัดนี้ ไม่มีตัวเจ้า
กอดรูปเหงาอยู่เพียงลำพัง
.ร่างกายซูบโทรม
ปากขมกินข้าวไม่ลง
และอีกไม่นานก็คง
สิ้นใจลง
ด้วยความหมดหวัง
เป็นคนไร้ค่า
สำหรับ เธอแล้วนวลนาง
มีเขา คนใหม่เคียงข้าง
คนเดิมนั่ง ตรอมใจถูกลืม
ร่างกายซูบโทรม
ปากขมกินข้าวไม่ลง
และอีกไม่นานก็คง
สิ้นใจลง
ด้วยความหมดหวัง
เป็นคนไร้ค่า
สำหรับ เธอแล้วนวลนาง
มีเขา คนใหม่เคียงข้าง
คนเดิมนั่ง ตรอมใจถูกลืม
จบเนื้อเพลงคนเศร้าที่เขาลืม - สิทธิพร สุนทรพจน์