เนื้อเพลง ด้วยสมองและสองเรา - PMC (ปู่จ๋าน ลองไมค์)

แบกใจดวงน้อย ข้ามสีทันดร
เคยรอนแรมจากจร กลับสู่นา
ถิ่นฐานที่สุดท้าย ร่มไม้ชายคา
อยู่กันเป็นยาตา คงสุขใจ

ด้วยสมองและสองเรา แม้มีไม่เท่าไหร่
หากเรานั้นยังเข้าใจ อะไรที่จีรัง
มันคือความรักที่แท้จริง ใช่อิงสตังค์
ยังมีเธอยังมีหวัง เมื่อมีใจ

แม้ว่าตัวฉันจน เป็นคนรากหญ้า
ไร้ซึ่งใบปริญญา การันตี
แต่ใจฉันรักจริง ไม่หลีกหนี
ฉันมีความสุขดี เมื่อมีเธอ

ไร้ซึ่งมรดกที่ตกทอด จากรุ่นตา
ฉันมีแค่คูโบต้า ที่ตกมาจากรุ่นพ่อ
ภาพที่ได้เห็น ปรากฎมันจึงเป็นที่ชินกะนา
มันจึงชินลูกกะตาเหมือนม้ากะลาที่ชินกะล่อ

ขอใครสักคน ฉันอยากจะขอใครสักคน
ที่อยากจะมาอยู่ข้างกายตราบจนวันตายแม้ฉันจน
เดินบนทางค่อนข้างขรุขระ ไม่มีฐานะทางชั้นชน
ไร้สังวานประดับประดาไม่สวยโสภาดังชั้นพรม

ถ้าหากว่าฉันจน แต่ก็เป็นคนเหมือนดังกับใคร
ชายอื่นอาจเป็นเหมือนยุง พอแดกเต็มพุงแล้วบินจากไป
รักของฉันก็ไม่ต้องเสี่ยงทาย กระดาษ หัวก้อย ค้อนหรือกรรไกร
รูปธรรมจะบังเกิดตรงหน้า และมันเลอค่ามากกว่าสิ่งใด

โบกี้รถไฟไม่อาจเขยื่อนและเลื่อนไป
จำต้องอาศัยหัวจักรที่เรียกว่ารักแล้วเคลื่อนไป
ฉันจึงเป็นหมองรองราง ปูทางให้กับรถไฟ
เมื่อปัจจัทั้งหลายมันครบ เราจึงปรารถพบกับเส้นชัย

แม้ว่าตัวฉันจน เป็นคนรากหญ้า
ไร้ซึ่งใบปริญญา การันตี
แต่ใจฉันรักจริง ไม่หลีกหนี
ฉันมีความสุขดี เมื่อมีเธอ

แม้ว่าตัวฉันจน เป็นคนรากหญ้า
ไร้ซึ่งใบปริญญา การันตี
แต่ใจฉันรักจริง ไม่หลีกหนี
ฉันมีความสุขดี เมื่อมีเธอ