ทุกคนคงใฝ่ฝันอยากมีบ้านแสนสุข
มีสวนหน้าบ้านมีกระถางดอกไม้ที่แขวนปลูก
หนูคิดว่าหนูโชคดีที่อาศัยอยู่ในกลางเมืองใหญ่
แต่แอบได้ยินพ่อแม่พูดถึงเรื่องต้องหาที่อยู่ใหม่
หนูถามแม่ว่าตรงนี้ทำไมไม่ใช่ที่บ้านเรา
แม่บอกอยู่ตรงนี้ไม่ได้ตรงนี้มันคือที่ของบ้านเค้า
คุณครูก็บอกบ้านหนูมันคือที่ดินซับซ้อน
ผู้ใหญ่ใจร้ายบางคนไม่ต้องการให้มีบ้านใครมาทับซ้อน
ชุมชนเล็ก ๆ ที่มีถนนหน้าบ้านหนูมีรถไฟผ่าน
แต่หนูไม่เคยมีเพื่อนมาเล่นไม่ค่อยอยากมีใครผ่าน
อะไรหรือคะคุณครูที่ใช้วัดค่าของความเป็นคน
ในเมื่อเลือดไทยของหนูมันเข้มกว่าหมึกที่พิมพ์ลงบัตรประชาชน
หรือบ้านของหนูไม่มีโฉนดที่ดินเลยไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียง
แต่ทำไมหนูเห็นพ่อแม่ยกมือตอนที่มีคนมาหาเสียง
บ้านหนูได้ข้าวหนึ่งถังบ้านหลังนั้นได้เท่าเกวียน
แบบนี้ใช่ไหมคะที่คุณครูเค้าเรียกว่าความไม่เท่าเทียม
ร้อง จะตะโกนปล่อยออกไป เผื่อมีใครรับฟัง
ในเรื่องราวเลวร้าย เกินกว่าใจทนไหว
แม้ในวันนี้ อาจจะยังไม่มีเช่นอย่างใครเขา
เพียงท่องจำว่าทำดีไว้ คงมีสักวันที่เสียงของเรามีใครได้ยิน
เลิกเรียนสี่โมงเย็นต้องกลับบ้าน
จากโรงเรียนที่สวยใส ชีวิตต้องกลายเป็นกลับด้าน
มีบ้านที่ซอมซ่อ แม่พ่อหาเช้าและกินค่ำ
ระหว่างทางที่เดินเท้า บนคอนกรีตให้เหยียบย่ำ
ซ้ำยังถูกมองว่าเราเป็นคนแตกต่าง
เพื่อน ๆ เขานินทาที่ดูไม่น้อยกว่า 8 อย่าง
เพราะเพียงแค่ว่าเรามีบ้านตั้งอยู่ในสลัม
ที่สังคมเป็นคนประณาม แต่พวกเรากลับถูกกระทำ
แต่ใครจะเห็นว่าบ้านเราก็มีดี
พื้นที่ชุมชนเล็ก ๆ ที่ไม่ได้ขอใครอยู่ฟรี
ยังคงมีอาชีพใช้เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง
ที่อิ่มทั้งพ่อ อิ่มทั้งแม่ อิ่มทั้งพี่ อิ่มทั้งน้อง
แต่ยามลำบากไม่รู้จะหันหาใคร
ความฝันเล็ก ๆ ของหนูคืออยากจบมหาลัย
เพื่อกลับมาพัฒนา ช่วยเหลือและแบ่งเบา
เพราะหากเราไม่ช่วยกันเอง แล้วใครล่ะจะช่วยเรา
ร้อง จะตะโกนปล่อยออกไป เผื่อมีใครรับฟัง
ในเรื่องราวเลวร้าย เกินกว่าใจทนไหว
แม้ในวันนี้ อาจจะยังไม่มีเช่นอย่างใครเขา
เพียงท่องจำว่าทำดีไว้ คงมีสักวันที่เสียงของเรามีใครได้ยิน
เพราะคำว่าคนคุณค่าไม่มี สังคมที่มีก็เลยไม่ฟัง
เพราะจนเลยมองไม่ดี เพราะเงินไม่มี เสียงเลยไม่ดัง
เพราะเราไม่มีสตางค์ ทำไมมันช่างเลวร้าย
สังคมที่อยู่ในฝัน น่ะมันจะมีจริงไหม
เพราะคำว่าคนคุณค่าไม่มี สังคมที่มีก็เลยไม่ฟัง
เพราะจนเลยมองไม่ดี เพราะเงินไม่มี เสียงเลยไม่ดัง
เพราะเราไม่มีสตางค์ ทำไมมันช่างเลวร้าย
และเสียงในความฝัน ที่ฉันทำได้เพียงแค่
ร้อง จะตะโกนปล่อยออกไป เผื่อมีใครรับฟัง
ในเรื่องราวเลวร้าย เกินกว่าใจทนไหว
แม้ในวันนี้ อาจจะยังไม่มีเช่นอย่างใครเขา
เพียงท่องจำว่าทำดีไว้ คงมีสักวันที่เสียงของเรามีใครได้ยิน
ร้อง จะตะโกนปล่อยออกไป เผื่อมีใครรับฟัง
ในเรื่องราวเลวร้าย เกินกว่าใจทนไหว
แม้ในวันนี้ อาจจะยังไม่มีเช่นอย่างใครเขา
เพียงท่องจำว่าทำดีไว้ คงมีสักวันที่เสียงของเรามีใครได้ยิน
มีสวนหน้าบ้านมีกระถางดอกไม้ที่แขวนปลูก
หนูคิดว่าหนูโชคดีที่อาศัยอยู่ในกลางเมืองใหญ่
แต่แอบได้ยินพ่อแม่พูดถึงเรื่องต้องหาที่อยู่ใหม่
หนูถามแม่ว่าตรงนี้ทำไมไม่ใช่ที่บ้านเรา
แม่บอกอยู่ตรงนี้ไม่ได้ตรงนี้มันคือที่ของบ้านเค้า
คุณครูก็บอกบ้านหนูมันคือที่ดินซับซ้อน
ผู้ใหญ่ใจร้ายบางคนไม่ต้องการให้มีบ้านใครมาทับซ้อน
ชุมชนเล็ก ๆ ที่มีถนนหน้าบ้านหนูมีรถไฟผ่าน
แต่หนูไม่เคยมีเพื่อนมาเล่นไม่ค่อยอยากมีใครผ่าน
อะไรหรือคะคุณครูที่ใช้วัดค่าของความเป็นคน
ในเมื่อเลือดไทยของหนูมันเข้มกว่าหมึกที่พิมพ์ลงบัตรประชาชน
หรือบ้านของหนูไม่มีโฉนดที่ดินเลยไม่มีสิทธิ์ไม่มีเสียง
แต่ทำไมหนูเห็นพ่อแม่ยกมือตอนที่มีคนมาหาเสียง
บ้านหนูได้ข้าวหนึ่งถังบ้านหลังนั้นได้เท่าเกวียน
แบบนี้ใช่ไหมคะที่คุณครูเค้าเรียกว่าความไม่เท่าเทียม
ร้อง จะตะโกนปล่อยออกไป เผื่อมีใครรับฟัง
ในเรื่องราวเลวร้าย เกินกว่าใจทนไหว
แม้ในวันนี้ อาจจะยังไม่มีเช่นอย่างใครเขา
เพียงท่องจำว่าทำดีไว้ คงมีสักวันที่เสียงของเรามีใครได้ยิน
เลิกเรียนสี่โมงเย็นต้องกลับบ้าน
จากโรงเรียนที่สวยใส ชีวิตต้องกลายเป็นกลับด้าน
มีบ้านที่ซอมซ่อ แม่พ่อหาเช้าและกินค่ำ
ระหว่างทางที่เดินเท้า บนคอนกรีตให้เหยียบย่ำ
ซ้ำยังถูกมองว่าเราเป็นคนแตกต่าง
เพื่อน ๆ เขานินทาที่ดูไม่น้อยกว่า 8 อย่าง
เพราะเพียงแค่ว่าเรามีบ้านตั้งอยู่ในสลัม
ที่สังคมเป็นคนประณาม แต่พวกเรากลับถูกกระทำ
แต่ใครจะเห็นว่าบ้านเราก็มีดี
พื้นที่ชุมชนเล็ก ๆ ที่ไม่ได้ขอใครอยู่ฟรี
ยังคงมีอาชีพใช้เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง
ที่อิ่มทั้งพ่อ อิ่มทั้งแม่ อิ่มทั้งพี่ อิ่มทั้งน้อง
แต่ยามลำบากไม่รู้จะหันหาใคร
ความฝันเล็ก ๆ ของหนูคืออยากจบมหาลัย
เพื่อกลับมาพัฒนา ช่วยเหลือและแบ่งเบา
เพราะหากเราไม่ช่วยกันเอง แล้วใครล่ะจะช่วยเรา
ร้อง จะตะโกนปล่อยออกไป เผื่อมีใครรับฟัง
ในเรื่องราวเลวร้าย เกินกว่าใจทนไหว
แม้ในวันนี้ อาจจะยังไม่มีเช่นอย่างใครเขา
เพียงท่องจำว่าทำดีไว้ คงมีสักวันที่เสียงของเรามีใครได้ยิน
เพราะคำว่าคนคุณค่าไม่มี สังคมที่มีก็เลยไม่ฟัง
เพราะจนเลยมองไม่ดี เพราะเงินไม่มี เสียงเลยไม่ดัง
เพราะเราไม่มีสตางค์ ทำไมมันช่างเลวร้าย
สังคมที่อยู่ในฝัน น่ะมันจะมีจริงไหม
เพราะคำว่าคนคุณค่าไม่มี สังคมที่มีก็เลยไม่ฟัง
เพราะจนเลยมองไม่ดี เพราะเงินไม่มี เสียงเลยไม่ดัง
เพราะเราไม่มีสตางค์ ทำไมมันช่างเลวร้าย
และเสียงในความฝัน ที่ฉันทำได้เพียงแค่
ร้อง จะตะโกนปล่อยออกไป เผื่อมีใครรับฟัง
ในเรื่องราวเลวร้าย เกินกว่าใจทนไหว
แม้ในวันนี้ อาจจะยังไม่มีเช่นอย่างใครเขา
เพียงท่องจำว่าทำดีไว้ คงมีสักวันที่เสียงของเรามีใครได้ยิน
ร้อง จะตะโกนปล่อยออกไป เผื่อมีใครรับฟัง
ในเรื่องราวเลวร้าย เกินกว่าใจทนไหว
แม้ในวันนี้ อาจจะยังไม่มีเช่นอย่างใครเขา
เพียงท่องจำว่าทำดีไว้ คงมีสักวันที่เสียงของเรามีใครได้ยิน
จบเนื้อเพลงยังไม่มี - Nefhole Feat. เลอก๊ากซง