กะอยู่แล้ว ว่าสักวันก็ต้องเดิน มาถึงจุดจุดนี้
แม้อยากกุมมือต่อไป ให้เนิ่นนานอย่างที่ใจเคยฝันไฝ่ สักแค่ไหนก็ตาม
แต่ความพยายามไม่มีความหมาย เมื่อสถานีสุดท้ายของเราห่างไกลกันแล้ว
จบแล้ว ต้องจบแล้ว จะยื้อนานแค่ไหนแต่สุดท้ายก็ต้องลงเอย
ที่จบแล้ว สิ้นสุดแล้ว จะรักกันเท่าไร แต่สุดท้ายเราก็ต้องแยกกันกลับ
เป็นธรรมดา คนที่จุดหมายอยู่ทางขวา ต้องเดินแยกทางกับคนที่ไปทางซ้าย
แม้อยากกุมมือต่อไป ให้เนิ่นนานอย่างที่ใจเคยฝันไฝ่ แค่ไหนก็ไม่ได้
เพราะความพยายามไม่มีความหมาย เมื่อสถานีสุดท้ายของเราห่างไกลกันแล้ว
( ซ้ำ * )
จบแล้ว ต้องจบแล้ว จะยื้อนานแค่ไหนแต่สุดท้ายก็ต้องลงเอย
ที่จบแล้ว สิ้นสุดแล้ว จะรักกันเท่าไร แต่สุดท้ายเราก็ต้องแยกกัน
( ซ้ำ * )
แยกกันกลับ จะรักกันเท่าไหร่ แต่สุดท้ายเราก็ต้องแยกกันกลับ
ต่อให้รักสักแค่ไหน แต่สุดท้ายเราก็ต้องแยกกันกลับ
จะรักสักแค่ไหน แต่สุดท้ายเราก็ต้อง แยกกัน
แม้อยากกุมมือต่อไป ให้เนิ่นนานอย่างที่ใจเคยฝันไฝ่ สักแค่ไหนก็ตาม
แต่ความพยายามไม่มีความหมาย เมื่อสถานีสุดท้ายของเราห่างไกลกันแล้ว
จบแล้ว ต้องจบแล้ว จะยื้อนานแค่ไหนแต่สุดท้ายก็ต้องลงเอย
ที่จบแล้ว สิ้นสุดแล้ว จะรักกันเท่าไร แต่สุดท้ายเราก็ต้องแยกกันกลับ
เป็นธรรมดา คนที่จุดหมายอยู่ทางขวา ต้องเดินแยกทางกับคนที่ไปทางซ้าย
แม้อยากกุมมือต่อไป ให้เนิ่นนานอย่างที่ใจเคยฝันไฝ่ แค่ไหนก็ไม่ได้
เพราะความพยายามไม่มีความหมาย เมื่อสถานีสุดท้ายของเราห่างไกลกันแล้ว
( ซ้ำ * )
จบแล้ว ต้องจบแล้ว จะยื้อนานแค่ไหนแต่สุดท้ายก็ต้องลงเอย
ที่จบแล้ว สิ้นสุดแล้ว จะรักกันเท่าไร แต่สุดท้ายเราก็ต้องแยกกัน
( ซ้ำ * )
แยกกันกลับ จะรักกันเท่าไหร่ แต่สุดท้ายเราก็ต้องแยกกันกลับ
ต่อให้รักสักแค่ไหน แต่สุดท้ายเราก็ต้องแยกกันกลับ
จะรักสักแค่ไหน แต่สุดท้ายเราก็ต้อง แยกกัน
จบเนื้อเพลงสถานีสุดท้าย - Room 39