* ฉันอยากมีชีวิตอยู่ อยู่เพื่อเรียนรู้วันใหม่
ฉันอยากมีชีวิตอยู่ อยู่บนโลกที่โหดร้าย
ไม่หวังให้ใครสักคนเข้าใจ ฉันจะเป็นยังไงเธอไม่ต้องรู้หรอก
และแม้วันนี้ฉันหายใจ แต่ถ้าวันนึงฉันหายไป
ก็คงไม่มีใครรู้เลย
ผมเดินคนเดียวอยู่ในทางเดิมๆ ในวังวนเดิมๆเพื่อกลับบ้าน
มีแสงจากไฟที่มันส่องตามทางให้เพียงสีจางๆไม่สว่างจ้า
ฝนตกโปรยปรายกระทบกายแผ่วแผ่วแล้วก็ผ่านหน้า
ผมเดินผ่านป้ายประกาศเก่าๆที่มันรอให้เรามาอ่านบ้าง
คำพูดของคนที่ต่างว่า ผมอาจจะบ้า ใช่
ผมไม่เคยมีความฝันผมแค่มีความหวังว่าอยากมีค่าบ้าง
เศษใบไม้ที่อยู่ข้างหน้า ทำผมคิดว่าหากมันปฏิเสธ ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์ จงปฏิบัติโดยการเหยียบย่ำเป็นปกติ
มันก็คงปกติ ต่างแค่ใจที่โดนทำลายคลับคล้ายว่าไม่ปกติ
ผมใช้เวลาสงบสติ
จับจ้องกระจกจากนั้นจึงหลบสายตาวิตกจริต
อยากจะปิดทุกปาก
อยากจะปิดทุกฉาก
อยากจะคิดว่าเรามีสิทธิ์แต่
อาจจะผิดเพราะเราทำพังทุกอย่าง
อยากจะหยิบทุกเหยียดมาเหยียบจนหยุดทุกหยาบ
ทุกอย่างที่เคยรังเกียจจะเปลี่ยนเป็นแสงสว่าง
( ซ้ำ * )
ผมนั่งสูดอากาศอยู่ในคืนที่อยากจะผ่าน
คงไม่อาจที่จะลืมเรื่องทุกอย่าง
เป็นอีกคืนที่กลับมาร้องไห้กับตัวเองข้างหน้าต่าง
อยู่คนเดียวจนสว่าง
แล้วยกมือขึ้นมาปาดรอยน้ำตาที่ตรงแก้ม
ที่เราแกล้งใส่หน้ากากมาตลอด แต่ไม่อาจที่จะถอด
ผมอยากจะกราบแล้วก็กอดพ่อแม่ แต่ไม่อาจที่จะบอก
ว่าอันที่จริงเราเป็นไอกากมาตลอด เป็นไออ่อนดีแต่ปาก ไม่เคยทำเหี้ยไรได้ดีเลยซักอย่าง
ตั้งใจซ้อมดนตรีมาจนจะปี แต่ก็กาก
คำชมไม่มี มีแต่ด่า ทำกร่าง ตอนที่เมา แล้วพอสร่าง
ก็มานั่งเสียใจกับชีวิตที่ผ่านมาทั้งหมดที่ไม่ได้เรื่องเลยนี่หว่า
วันที่โดนกดดันและปากคนมันยังคงนินทาเป็นประจำกูต้องมาเจอคนที่เหยียดทั้งที่ไม่ทันได้รู้จักแล้วมึงก็พากันเกลียดกู สัส
ทำไมต้องเป็นเราวะที่เศร้าใจ ทำไมวะที่เราดีไม่เท่าใคร
ทำไมกูต้องใส่ใจคนอย่างมึงแล้วทำไมคนอย่างมึงถึงไม่เคยคิดจะเข้าใจ
ไม่ได้โศกเศร้าแต่ได้โปรดทราบ ว่าผมแค่อยากหายไปจากโลก
ลา ลา ลา ลา ลา ลา *4
ไม่หวังให้ใครสักคนเข้าใจ ฉันจะเป็นยังไงเธอไม่ต้องรู้
และแม้วันนี้ฉันหายใจ แต่ถ้าวันนึงฉันหายไป
ไม่ต้องรู้ ไม่ต้องรู้ เธอไม่ต้องรู้
และแม้วันนี้ฉันหายใจ แต่ถ้าวันนึงฉันหายไป
คงไม่มีใครรู้
ฉันอยากมีชีวิตอยู่ อยู่บนโลกที่โหดร้าย
ไม่หวังให้ใครสักคนเข้าใจ ฉันจะเป็นยังไงเธอไม่ต้องรู้หรอก
และแม้วันนี้ฉันหายใจ แต่ถ้าวันนึงฉันหายไป
ก็คงไม่มีใครรู้เลย
ผมเดินคนเดียวอยู่ในทางเดิมๆ ในวังวนเดิมๆเพื่อกลับบ้าน
มีแสงจากไฟที่มันส่องตามทางให้เพียงสีจางๆไม่สว่างจ้า
ฝนตกโปรยปรายกระทบกายแผ่วแผ่วแล้วก็ผ่านหน้า
ผมเดินผ่านป้ายประกาศเก่าๆที่มันรอให้เรามาอ่านบ้าง
คำพูดของคนที่ต่างว่า ผมอาจจะบ้า ใช่
ผมไม่เคยมีความฝันผมแค่มีความหวังว่าอยากมีค่าบ้าง
เศษใบไม้ที่อยู่ข้างหน้า ทำผมคิดว่าหากมันปฏิเสธ ตั้งตนเป็นปฏิปักษ์ จงปฏิบัติโดยการเหยียบย่ำเป็นปกติ
มันก็คงปกติ ต่างแค่ใจที่โดนทำลายคลับคล้ายว่าไม่ปกติ
ผมใช้เวลาสงบสติ
จับจ้องกระจกจากนั้นจึงหลบสายตาวิตกจริต
อยากจะปิดทุกปาก
อยากจะปิดทุกฉาก
อยากจะคิดว่าเรามีสิทธิ์แต่
อาจจะผิดเพราะเราทำพังทุกอย่าง
อยากจะหยิบทุกเหยียดมาเหยียบจนหยุดทุกหยาบ
ทุกอย่างที่เคยรังเกียจจะเปลี่ยนเป็นแสงสว่าง
( ซ้ำ * )
ผมนั่งสูดอากาศอยู่ในคืนที่อยากจะผ่าน
คงไม่อาจที่จะลืมเรื่องทุกอย่าง
เป็นอีกคืนที่กลับมาร้องไห้กับตัวเองข้างหน้าต่าง
อยู่คนเดียวจนสว่าง
แล้วยกมือขึ้นมาปาดรอยน้ำตาที่ตรงแก้ม
ที่เราแกล้งใส่หน้ากากมาตลอด แต่ไม่อาจที่จะถอด
ผมอยากจะกราบแล้วก็กอดพ่อแม่ แต่ไม่อาจที่จะบอก
ว่าอันที่จริงเราเป็นไอกากมาตลอด เป็นไออ่อนดีแต่ปาก ไม่เคยทำเหี้ยไรได้ดีเลยซักอย่าง
ตั้งใจซ้อมดนตรีมาจนจะปี แต่ก็กาก
คำชมไม่มี มีแต่ด่า ทำกร่าง ตอนที่เมา แล้วพอสร่าง
ก็มานั่งเสียใจกับชีวิตที่ผ่านมาทั้งหมดที่ไม่ได้เรื่องเลยนี่หว่า
วันที่โดนกดดันและปากคนมันยังคงนินทาเป็นประจำกูต้องมาเจอคนที่เหยียดทั้งที่ไม่ทันได้รู้จักแล้วมึงก็พากันเกลียดกู สัส
ทำไมต้องเป็นเราวะที่เศร้าใจ ทำไมวะที่เราดีไม่เท่าใคร
ทำไมกูต้องใส่ใจคนอย่างมึงแล้วทำไมคนอย่างมึงถึงไม่เคยคิดจะเข้าใจ
ไม่ได้โศกเศร้าแต่ได้โปรดทราบ ว่าผมแค่อยากหายไปจากโลก
ลา ลา ลา ลา ลา ลา *4
ไม่หวังให้ใครสักคนเข้าใจ ฉันจะเป็นยังไงเธอไม่ต้องรู้
และแม้วันนี้ฉันหายใจ แต่ถ้าวันนึงฉันหายไป
ไม่ต้องรู้ ไม่ต้องรู้ เธอไม่ต้องรู้
และแม้วันนี้ฉันหายใจ แต่ถ้าวันนึงฉันหายไป
คงไม่มีใครรู้
จบเนื้อเพลงแย้มบาน - AUTTA