ยามสนธยาลมพัดเอื่อย นกบินกลับคืนรัง
ภูผายังคง แม่น้ำยังผ่าน ไหล
คำนึงถึงคนรักที่จาก ป่านฉะนี้เจ้าจะเป็นไฉน
อักษรโครงกลอนบนซี่ไผ่ หวนให้จำ
สมรภูมิยามที่เปลี่ยว ธงทัพปลิวไปกับลมที่มันไหว
ปลดอานม้าลงมากองสุมไฟไล่ เหลือบไร
ข้ามันก็เป็นคนหนึ่ง ซึ่งแท้จริง ๆ ไม่ได้ต่างจากใครเขา
มีรัก มีครอบครัวให้ห่วงใย ไม่ต่างกัน
แต่ปณิธานอันยิ่งใหญ่ ความรู้สึกในใจจึงต้องเก็บซ่อนเอาไว้
เส้นทางของจอมคน ไม่อาจเป็นตัวของตัวเอง
หลอกลวงคนได้ทั้งแผ่นดิน เห็นตัวจริงตอนใกล้สิ้นใจ
ความรักที่มันมี มันก็มีอยู่อย่างนั้น ไม่อาจลวงผู้ใด
เพราะข้าเองก็เคยพลั้งพลาด ไปเสียทีเพราะสตรีงาม
ลุ่มหลงในความงามจนต้องแลกด้วยชีวิตบุตรชายคนโต
และถ้ากองทัพกลับถึงถิ่นแล้ว แม่เจ้าได้ยินว่าเจ้าสิ้นใจ
ที่ไปพลั้งในสงคราม หากว่าแม่เจ้าเอ่ยถาม พ่อจะตอบยังไง
ข้ามันก็เป็นคนหนึ่ง ซึ่งแท้จริง ๆ ไม่ได้ต่างจากใครเขา
มีรัก มีครอบครัวให้ห่วงใย ไม่ต่างกัน
แต่ปณิธานอันยิ่งใหญ่ ความรู้สึกในใจจึงต้องเก็บซ่อนเอาไว้
เส้นทางของจอมคน ไม่อาจเป็นตัวของตัวเอง
เป็นตัวของตัวเอง ที่ได้ค้นหามาเนิ่นนาน
อุดมการณ์หรือปณิธานในการรวมแผ่นดิน
หรือตัวตนที่ยิ่งใหญ่ หรือเป็นจองทัพที่เกรียงไกร
แต่สุดท้ายก็ได้รู้ว่า ครอบครัวเป็นสิ่งเดียว
ที่ต้องการ ที่ข้าต้องการ
เหมือนหยดน้ำรวมตัวเป็นฝนพรำ พร่างพรมลงสู่ท้องลำธาร
ยิ่งมันได้ไหลรวมตัวกัน ไปสู่ท้องทะเลกว้าง จึงหาตัวเองไม่พบ
ตัวเขาผ่านสงครามนานเหลือเกิน ค่อนชีวิต กรำศึกอยู่บนอานม้า
ความรักในครอบครัว ความผูกพัน ที่ผ่านมา น้อยเหลือเกิน
พวกเจ้าจง ขอให้เข้าใจ ถ้าพ่อต้องไปในวันนี้
ปณิธานใด ๆ อุดมการณ์ใด ๆ ไม่สำคัญ ขอแค่เพียง ให้เจ้ารักกัน
เจ้าคือพี่น้องกัน เพียงเท่านี้ เป็นหวังเพียงสิ่งเดียว
ปรารถนาเพียงสิ่งเดียว ที่พ่อมี
เพราะพ่อเอง มันก็แค่คนหนึ่ง
ซึ่งแท้จริง ๆ ไม่ได้ต่างจากใครเขา
มีรัก มีครอบครัวให้ห่วงใย ไม่ต่างกัน
แต่เพราะอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่
ความรักในใจจริงจึงต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้
เส้นทางของจอมพลไม่อาจเป็นตัวของตัวเอง
ที่เคยสูง รุ่งเรืองเพียงใด ข้าไม่เคยป่าวขาน
ที่เคยล้มลงสักเพียงไหน ไม่เคยละอาย
เพราะรุ่งเรืองหรือล่มสลาย กาลเวลามันก็ผ่านไป
พ่ายแพ้หรือชนะ ยิ่งใหญ่เพียงใด มันก็ผ่านไป
จนความตายคล้ายเป็นแค่เพียง ย่ำค่ำในฤดูหนาว
ที่เงียบเย็น ปล่อยวาง และไร้กังวล
ดั่งค่ำคืนที่คล้ายว่ายาวนาน ดั่งค่ำคืนที่คล้ายว่ารวดเร็ว
แต่อย่างไร มันก็ได้พ้นกาล ผ่านไปแล้ว
ค่ำคืนที่คล้ายมีความสุข ค่ำคืนที่คล้ายว่าทุกข์ระทม
ต่อย่างไร มันก็ได้พ้นกาล ผ่านไปแล้ว
ค่ำคืนที่รุ่งเรือง ค่ำคืนที่เคยร่วงโรย
แต่อย่างไร มันก็ได้พ้นกาล ผ่านไปแล้ว
จนถึงเวลา กาลข้างหน้า ลูกและหลาน
จะกล่าวขานถึงเราอย่างไร
แต่จะอย่างไร มันก็จะพ้นกาล
แล้วผ่านไป เฉกเช่นกัน เฉกเช่นกัน
ภูผายังคง แม่น้ำยังผ่าน ไหล
คำนึงถึงคนรักที่จาก ป่านฉะนี้เจ้าจะเป็นไฉน
อักษรโครงกลอนบนซี่ไผ่ หวนให้จำ
สมรภูมิยามที่เปลี่ยว ธงทัพปลิวไปกับลมที่มันไหว
ปลดอานม้าลงมากองสุมไฟไล่ เหลือบไร
ข้ามันก็เป็นคนหนึ่ง ซึ่งแท้จริง ๆ ไม่ได้ต่างจากใครเขา
มีรัก มีครอบครัวให้ห่วงใย ไม่ต่างกัน
แต่ปณิธานอันยิ่งใหญ่ ความรู้สึกในใจจึงต้องเก็บซ่อนเอาไว้
เส้นทางของจอมคน ไม่อาจเป็นตัวของตัวเอง
หลอกลวงคนได้ทั้งแผ่นดิน เห็นตัวจริงตอนใกล้สิ้นใจ
ความรักที่มันมี มันก็มีอยู่อย่างนั้น ไม่อาจลวงผู้ใด
เพราะข้าเองก็เคยพลั้งพลาด ไปเสียทีเพราะสตรีงาม
ลุ่มหลงในความงามจนต้องแลกด้วยชีวิตบุตรชายคนโต
และถ้ากองทัพกลับถึงถิ่นแล้ว แม่เจ้าได้ยินว่าเจ้าสิ้นใจ
ที่ไปพลั้งในสงคราม หากว่าแม่เจ้าเอ่ยถาม พ่อจะตอบยังไง
ข้ามันก็เป็นคนหนึ่ง ซึ่งแท้จริง ๆ ไม่ได้ต่างจากใครเขา
มีรัก มีครอบครัวให้ห่วงใย ไม่ต่างกัน
แต่ปณิธานอันยิ่งใหญ่ ความรู้สึกในใจจึงต้องเก็บซ่อนเอาไว้
เส้นทางของจอมคน ไม่อาจเป็นตัวของตัวเอง
เป็นตัวของตัวเอง ที่ได้ค้นหามาเนิ่นนาน
อุดมการณ์หรือปณิธานในการรวมแผ่นดิน
หรือตัวตนที่ยิ่งใหญ่ หรือเป็นจองทัพที่เกรียงไกร
แต่สุดท้ายก็ได้รู้ว่า ครอบครัวเป็นสิ่งเดียว
ที่ต้องการ ที่ข้าต้องการ
เหมือนหยดน้ำรวมตัวเป็นฝนพรำ พร่างพรมลงสู่ท้องลำธาร
ยิ่งมันได้ไหลรวมตัวกัน ไปสู่ท้องทะเลกว้าง จึงหาตัวเองไม่พบ
ตัวเขาผ่านสงครามนานเหลือเกิน ค่อนชีวิต กรำศึกอยู่บนอานม้า
ความรักในครอบครัว ความผูกพัน ที่ผ่านมา น้อยเหลือเกิน
พวกเจ้าจง ขอให้เข้าใจ ถ้าพ่อต้องไปในวันนี้
ปณิธานใด ๆ อุดมการณ์ใด ๆ ไม่สำคัญ ขอแค่เพียง ให้เจ้ารักกัน
เจ้าคือพี่น้องกัน เพียงเท่านี้ เป็นหวังเพียงสิ่งเดียว
ปรารถนาเพียงสิ่งเดียว ที่พ่อมี
เพราะพ่อเอง มันก็แค่คนหนึ่ง
ซึ่งแท้จริง ๆ ไม่ได้ต่างจากใครเขา
มีรัก มีครอบครัวให้ห่วงใย ไม่ต่างกัน
แต่เพราะอุดมการณ์อันยิ่งใหญ่
ความรักในใจจริงจึงต้องเก็บซ่อนมันเอาไว้
เส้นทางของจอมพลไม่อาจเป็นตัวของตัวเอง
ที่เคยสูง รุ่งเรืองเพียงใด ข้าไม่เคยป่าวขาน
ที่เคยล้มลงสักเพียงไหน ไม่เคยละอาย
เพราะรุ่งเรืองหรือล่มสลาย กาลเวลามันก็ผ่านไป
พ่ายแพ้หรือชนะ ยิ่งใหญ่เพียงใด มันก็ผ่านไป
จนความตายคล้ายเป็นแค่เพียง ย่ำค่ำในฤดูหนาว
ที่เงียบเย็น ปล่อยวาง และไร้กังวล
ดั่งค่ำคืนที่คล้ายว่ายาวนาน ดั่งค่ำคืนที่คล้ายว่ารวดเร็ว
แต่อย่างไร มันก็ได้พ้นกาล ผ่านไปแล้ว
ค่ำคืนที่คล้ายมีความสุข ค่ำคืนที่คล้ายว่าทุกข์ระทม
ต่อย่างไร มันก็ได้พ้นกาล ผ่านไปแล้ว
ค่ำคืนที่รุ่งเรือง ค่ำคืนที่เคยร่วงโรย
แต่อย่างไร มันก็ได้พ้นกาล ผ่านไปแล้ว
จนถึงเวลา กาลข้างหน้า ลูกและหลาน
จะกล่าวขานถึงเราอย่างไร
แต่จะอย่างไร มันก็จะพ้นกาล
แล้วผ่านไป เฉกเช่นกัน เฉกเช่นกัน
จบเนื้อเพลงโจโฉ - Boy Imagine Feat. Cha Harmo