เนื้อเพลง ภวังค์จิต - ปู่จ๋าน ลองไมค์

กาสะลองร่วงหล่นพื้น วันคืนเนินนานเปลี่ยวเหงาลมหนาวพัดโบกโบย
โชยกลิ่นรักจากใจอ้าย ให้ลอยลมไปหาน้องเพื่อเป็นผ้าฝ้ายมอบไออุ่น เฮือนแก้วใดบ่งามเท่าความดี ที่ตัวน้องมีให้อ้ายนั้นมันงามล้ำ บ่มีเพชรพลอยไพลินจินดาคำ แต่เมื่อมีธรรมนำน้องก็สุขใจ

ฉันเชื่อว่าเธอยังคงรักกัน รักมั่น ไม่เสื่อมสลาย ไม่จากไปไหน วนเวียนคุ้มภัยในยามทุกข์ยามใจตรม ฉันเชื่อว่าเธอคนที่อยู่บนฟ้า ทุกกาลเวลา เธอไม่จากไปไหน ไม่อาจมีสิ่งใด จะพลัดพรากใจเราสอง แม้ต้องตายจากกัน ก็เพียงตัวใช่หัวใจ

จุตติจุตตัง มรณังและก็จุตติ แม้รักกันปานใดแต่ ผลสุดท้ายกลายเป็นอัฐิ แม้เวลาจะพรากเราจากการรักโลภ โกรธ หลง แต่ความดีนั้นยังคงอยู่แม้เรือนร่างโดนลากด้วยพระสงฆ์ ระทม ตรอมตรม โศกอารมณ์ใจอาวรณ์ ฝังจิต คิดหา ยามเวลาเธออาทร ให้รักสว่างไสวเป็นดังแสงไฟดุจทินกร ให้รักมอบความอบอุ่น ในยามเหน็บหนาวเป็นดังอาภรณ์ รอนแรมเรื่องรักเธอจากไปไกลอีกชาติภพ ดวงมอญมันโศกนักอยู่แห่งใดจึงไม่ได้พบ บ้านที่เคยมี แปล เคยไกว หมอนที่เธอเคยนอน เหลือเพียงแค่เท่าธุลีจากดุ้นฝืนในกองฟอน ภมรกับช่อดอกไม้ยังมีเฉาและมีจากกันความเศร้าความสุขใดใดจะทิ้งเอาไว้เป็นเบื้องหลังชื่อว่าเธอไม่เคยจากไปและอยู่ในความจำฉันจะรักกันคณานับ ต่อให้ล่วงลับและดับขันธ์